leki na łuszczycę

Łuszczyca jest przewlekłą chorobą skóry, która dotyka około 2% populacji w Europie i Stanach Zjednoczonych. Pomimo licznych badań dokładna przyczyna łuszczycy nadal pozostaje niewyjaśniona. Niewątpliwe dużą rolę w patogenezie choroby odgrywają czynniki genetyczne. Możemy wyróżnić dwa typy łuszczycy:

• typ I łuszczycy pojawiający się zwykle w młodym wieku, przed 40. rokiem życia
• typ II łuszczycy zaczynający się przeważnie między 50. a 70. rokiem życia.

Jak objawia się łuszczyca? Wczesne zmiany łuszczycowe mają charakter drobnych grudek, które umiejscowione są najczęściej w okolicach kolan, łokci, owłosionej skóry głowy. Charakterystycznym objawem łuszczycy jest tzw. objaw Koebnera, który polega na występowaniu po upływie 6-12 dni zmian łuszczycowych wzdłuż linii zadrapania naskórka. Co zrobić w razie wystąpienia podobnych objawów? W razie pojawienia się symptomów należy zgłosić się na konsultację dermatologiczną.

Leczenie łuszczycy

U większości pacjentów na początku stosuje się terapię miejscową, chyba że zmiany obejmują więcej niż 10% powierzchni ciała. Podstawą leczenia miejscowego jest usunięcie łusek, a potem zahamowanie nadmiernej proliferacji naskórka. Preparaty keratolityczne, do których możemy zaliczyć kwas salicylowy czy mocznik - np. Pharmaceris P Ichtilix-Forte Płyn keratolityczny zmniejszają ilość łusek i poprawiają przenikanie innych preparatów w głąb skóry. Można stosować także dziegcie (pochodne węgla kamiennego) - np. Exotar. Dostępne są w aptekach w postaci maści, past, szamponów. Połączenie dziegci z siarką, ichtiolem i mocznikiem warunkuje właściwości przeciwzapalne preparatu, zmniejsza powstawanie łuski oraz zapobiega uczuciu świądu i pieczenia skóry. Składniki podłoża wykazują dodatkowo działanie nawilżające. Do leków na łuszczycę stosowanych miejscowo zaliczamy także glikokortykosteroidy, które posiadają właściwości przeciwzapalne, przeciwproliferacyjne i immunomodulujące. Ze względu na ich silne działanie działanie i możliwość wystąpienia działań niepożądanych związanych z nieprawidłowym stosowaniem należy je stosować wyłącznie pod kontrolą lekarza. Na rynku aptecznym dostępne są także analogi witaminy D3, takie jak takalcytol czy kalcypotriol, które wydają się być bezpieczniejsze niż miejscowo stosowane glikokortykosteroidy.

W przypadku wystąpienia oporności na leczenie miejscowe lekarz może zalecić wdrożenie leczenia ogólnego. Lekami podstawowymi są:

• metotreksat- lek cytostatyczny stosowany w leczeniu łuszczycy o średnim i ciężkim przebiegu
• cyklosporyna a- lek o silnym działaniu immunosupresyjnym, stosowany w przypadku łuszczycy opornej na inne metody leczenia
• retinoidy- są skuteczne w każdej postaci łuszczycy, stosowane w skojarzeniu z inną formą leczenia, np. PUVA (fotochemioterapia). Retinoidy mają działanie teratogenne, z tego względu nie mogą być stosowane u kobiet w ciąży.

Dieta przy łuszczycy

Odpowiednie nawyki żywieniowe mogą korzystnie wpłynąć na przebieg kliniczny łuszczycy. Bardzo ważna jest podaż produktów bogatych w kwasy omega-3, antyoksydanty, witaminę D. Zdaniem ekspertów osoby chore na łuszczycę są bardziej narażone na ryzyko wystąpienia zawału serca w porównaniu do osób niechorujących. Kwasy omega-3 posiadają udowodnione działanie przeciwzapalne. Produkty bogate w witaminę D odznaczają się pozytywnym wpływem na zmiany łuszczycowe. Dieta osób chorujących na cukrzycę powinna być odpowiednio zbilansowana i dopasowana indywidualnie do każdego pacjenta. Powinna zawierać wysokiej jakości białka, błonnika pokarmowego, produkty bogate w cynk, selen, polifenole. Dobrze sprawdzi się tu dieta śródziemnomorska, ze względu na wysoką zawartość nienasyconych kwasów tłuszczowych oraz świeżych owoców i warzyw. W diecie osób chorych na łuszczycę powinno znajdować się jak najmniej żywności wysoko przetworzonej, do której zaliczamy wszelkiego rodzaju fast foody, słodycze, ciasteczka. Należy też ograniczyć picie alkoholu oraz palenie tytoniu, ponieważ mogą nasilać przebieg choroby.